ببین چگونه تو را دوست دارم...

شمس لنگرودی...

نگاه کن

پرندگان زمستانی ، چگونه در دل من خود را گرم می کنند

و ماه نیمه ، در طراوت روحم ، نیم دیگر خود را می جوید

ببین چگونه تو را دوست دارم

که آفتاب یخ زده در رگ هایم می خزد

و در حرارت خونم پناهی می جوید .

دوستت دارم

اقیانوس ها

کنار جوی خانه تو زانو می زنند

و رد قدم های تو را می بویند

توفان ها

به کناری می ایستند

تا نسیم بلورینت بگذرد

تاریکی ها کنار خانه تو جمع می شوند

تا طرح مردمکان تو را بگیرند .

دستی که تو را خلق کرده بود

تبعید شده از بهشت

چشمی گریزت را دید و سخنی نگفت

تبعید شده از بهشت

تو راز بهشت را

با خنده های درخشانت فاش کرده یی .

ای طعمه زندگی !

بال ستاره های گمشده !

تمشک غزل !

طراوت شادمانی !

بگذار

بال در بال آفتاب غرق شده در افق

به سوی تو پارو کشم

بگذار

با ستاره های زغال شده بر دو پاره آسمان بنویسم

خون تباه شده در گلوی پلنگی زخمی بودم من

که دام تو درمانم کرد .

دهانت

آشیانه شادمانی است

گلوین

خفیه گاه پرنده رنگین کمانی که از کف شیطان گریخت

چشمت

دو سوره از یاد رفته بود

که بر سر راهم یافتم

دکمه های پیرهنت

خرده ریز ستاره هایی است

که به دیدار تو از نرده آسمان خم شدند

و در کف من افتادند .

ای ماهی یونس !

جرقه بی انتها !

تو را

ساعت سازی کور با من آشنا کرد

که راز زمان را نمی دید

و بال های تو را دیدم من

که در آسمان ها می جنبید

و انتظار شانه های مرا می کشید

بال نقره یی از صدف

که در اقیانوس تشنه جاودانگی غرقم کرد .

غزال کرم پوشم که نهنگ بیابانی را صید کرده یی !

تلالو جادو !

حلاوت صبح ستاره شسته !

خدایت بودم

و تو را آفریدم

تا سجده کنم در کنارت .