بیداد لطیفان همه لطف است و کرامت...

یا رب! سببی ساز که یارم به سلامت

بازآید و برهاندم از بند ملامت

خاک ره آن یار سفرکرده بیارید

تا چشم جهان بین کنمش جای اقامت!

فریاد که از شش جهتم راه ببستند

آن خال و خط و زلف و رخ و عارض و قامت!

امروز که در دست توام مرحمتی کن

فردا که شوم خاک، چه سود اشک ندامت؟

ای آن که به تقریر و بیان دم زنی از عشق

ما با تو نداریم سخن، خیر و سلامت!

درویش! مکن ناله ز شمشیر احبا

کاین طایفه از کشته ستانند غرامت!

در خرقه زن آتش که خم ابروی ساقی

بر می‌شکند گوشه ی محراب امامت!

کوته نکند بحثِ سرِ زلف تو حافظ ،

پیوسته شد این سلسله تا روز قیامت .